Cecilia Bernardini
Hoger klimmen ze, de violen van Cecilia Bernardini en Huw Daniel. Ze schuren vlak tegen elkaar en de toon buigt naar beneden, als een zacht droeve klacht. In de tijd van Purcell wist je: dan is het helemaal mis. Net als de taal had ook de muziek haar eigen retorische figuren. Vaak waren het herhalingen die stegen, wegkeken of juist het conflict opzochten als ze de harmonieën lieten wringen tot het niet langer ging.
Henry Purcell had iets met droefheid. Weinig componisten die daar zo veel schakeringen in wisten aan te brengen als hij. In de tien postuum uitgegeven sonates die The King's Consort heeft opgenomen, voelt het extra licht als het er in de Sonate in C ineens onbekommerd jolig aan toe gaat. Daar dansen de historische instrumenten erop los, niet stijf als in een balzaal maar van binnenuit, zoals in een dorpskroeg. Daarna slaat de weemoed weer toe, met een kracht die The King's Consort vol bij je laat binnenkomen.
Biëlla Luttmer
Biëlla Luttmer
de Volkskrant, 13 augustus 2014
Purcell: Ten sonatas in four parts
The King's Consort
Vivat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten