Gekke meid, die Patricia Petibon. Dat haar stem zich laat buigen als de rug van een slangenmeisje wisten we al. Dat ze een lange neus trekt naar het deftige van de klassieke muziek ook.
Op haar nieuwe cd La belle excentrique gaat ze een stap verder. Ze veegt de klassieke toon van haar stembanden en duikt met pianiste en accordeonist in de chansons van Léo Ferré. Een track erna, in een lied van Francis Poulenc, zijn ze er weer, de met subtiel vibrato verrijkte klanken, maar Petibon reikt verder in haar zoektocht naar uitersten. Ineens is er een plukje liederen die uitblinken in verstilde schoonheid: À Chloris van Reynaldo Hahn, Spleen van Fauré. Ook dat heeft deze belle excentrique in huis.
Een verrassing is de rijke selectie aan liederen van Manuel Rosenthal, waarin ze de grenzen van de expressie gevaarlijk ver oprekt. Vals, net tegen de toon aan leunend, lokt ze je mee in het exotische Le vieux chameau du zoo, een lied over de heimwee van een kameel die opgesloten zit in een dierentuin. Zo blijft ze je een cd lang verrassen met een ratjetoe van grote klasse.
Een verrassing is de rijke selectie aan liederen van Manuel Rosenthal, waarin ze de grenzen van de expressie gevaarlijk ver oprekt. Vals, net tegen de toon aan leunend, lokt ze je mee in het exotische Le vieux chameau du zoo, een lied over de heimwee van een kameel die opgesloten zit in een dierentuin. Zo blijft ze je een cd lang verrassen met een ratjetoe van grote klasse.
Biëlla Luttmer
de Volkskrant, 26 november 2014
Patricia Petibon
Deutsche Grammophon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten