Andreas Staier laat het lijntje net niet breken

Op de hoes van de nieuwe klavecimbel-cd van Andreas Staier staat een uitsnede van een schilderij van Giorgione. Die is niet zomaar gekozen. Nadat Staier een aantal kunstwerken had gezien van Dürer, Giorgione, Domenico Feti en Georges de la Tour over het thema melancholie ontstond het idee daar een muzikale vorm voor te vinden.

Johann Jacob Froberger, barokcomponist, leverde de eerste aanzet met zijn Suite Plainte faite à Londres pour passer la Mélancolie. Langzaam en discreet te spelen, staat erbij. Dat laatste neemt Staier letterlijk. Hij lijkt te mediteren over de stukken van Louis Couperin, d'Anglebert, Clérambault, Muffat en Fischer.

De vrijheden die hij neemt liggen vlak tegen de grens van het breken van de muzikale lijn. Soms gaat hij daar bewust overheen. Dan stokt de muziek en houd je als ook luisteraar je adem in. Alleen een grootmeester als Staier kan je verleiden zo ver voorbij je eigen muzikale grenzen te gaan.

Andreas Staier: ...pour passer la mélancolie
Harmonia Mundi

de Volkskrant, 6 februari 2013