Componist Wilbert Bulsink
Cage, Termos, Janssen, Padding, Bulsink. René Eckhardt,
Doris Hochscheid, ASKO|Schönberg o.l.v. Bas Wiegers. Licht: Floriaan Ganzevoort. Amsterdam,
Muziekgebouw aan ’t IJ, 8/3. Uitzending op 22/3 via Radio4.
Als de musici van het ASKO|Schönberg op het punt staan te
beginnen aan Expres(s), een stuk van Paul Termos, gaat ineens het zaallicht
aan. Op het podium wordt het op datzelfde moment donker. Even denk je aan een
dronken technicus, maar als voor de inzet van een werk van Martijn Padding zoeklichten
in de gezichten van het publiek schijnen, weet je: dit is geënsceneerde
ongemakkelijkheid, bedoeld als opmaat voor Dust storm, een nieuwe compositie
van Wilbert Bulsink (1983).
Samen met lichtontwerper Floriaan Ganzevoort heeft hij zich
verdiept in de manier waarop geluid en licht de perceptie van een ruimte kunnen
veranderen. Ganzevoort liet Bulsink zijn filmpjes zien van zandstormen in Texas.
Op het eerste gezicht zijn het statische beelden: de storm sluipt uit een
onbeweeglijke horizon naderbij, maar ineens zie je niets meer en is je besef
van tijd en afstand verdwenen.
Hun samenwerking heeft een fascinerend stuk opgeleverd dat
fris afsteekt tegen de vertrouwd ontregelende werken van ASKO-huiscomponisten
Termos, Janssen en Padding. Bulsink proeft de afzonderlijke smaken van een
fluit, een trombone, klarinet, cello en stapelt ze op elkaar tot ze samen één
stijgende lijn vormen. Daaronder zoemt een laagje strijkers. Terwijl de musici
spelen, glijden lichten langs een piano, een groepje blazers, een clubje
slagwerkers. Anderen moeten zich in het donker zien te redden op hun snaren en
toetsen. Bulsink laat dezelfde stijgende lijn van gedaante veranderen met andere
instrumentencombinaties en uitmonden in een onwerkelijke, spookachtig hoge viool.
Ver in de diepte zuchten een contrabas en een cello. In een korte epiloog
schijnt fel tl-licht op het publiek. De musici spelen in het donker een scherp
akkoord dat langzaam een andere kleur aanneemt – en ineens is het allemaal
voorbij.
Jammer dat ook het geniale Concerto for Prepared Piano and
Chamber Orchestra van John Cage aan de speciale effecten moest geloven. Het
kreeg een lichtbad van zinloos gemeen groen. Dat had gelukkig geen invloed op
de uitstekende uitvoering van het ASKO|Schönberg en dirigent Bas Wiegers of
op de razend knap gespeelde solopartij van René Eckhardt.
Biëlla Luttmer
de Volkskrant, 10 maart 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten