Interview met Olga Peretjatko
De jonge Russische sopraan Olga Peretjatko bestormt de grote podia, ook in Nederland. Wie is ze en waar komt ze vandaan?
Zelfs als ze razendsnel opklimt naar onwerkelijk hoge tonen hoor je het. Dwars door haar briljante capriolen heen klinkt diep paars fluweel, handelsmerk van de Russische sopraan Olga Peretjatko (33). Zo zweeft ze op haar cd Arabesque in een aria uit een Rossini-opera onbekommerd naar een hoge e, maar van ijzige kou is zelfs in deze stratosferische regionen niets te merken. De gloedvolle basis maakt haar stem niet alleen geschikt voor luchtige meisjesrollen maar ook voor het duister van Vier letzte Lieder van Richard Strauss. Zondagavond staat ze in het Muziekgebouw aan 't IJ met een programma waarin ook die andere kant van haar stem aan bod komt.
Peretjatko stoot opvallend snel door tot de grote podia van Salzburg, Berlijn en, verderop in het seizoen, de Metropolitan Opera. Op haar cd laat ze alvast een voorproefje horen van de rol van Elvira in I Puritani, de opera van Bellini waarmee ze New York wil veroveren.
Nog geen tien jaar geleden kon je haar tegenkomen in de zaaltjes van Berlijnse bejaardentehuizen. Met andere studenten aan de Hanns Eisler Hochschule gaf ze er miniconcerten: werkervaring en een broodnodige aanvulling op haar beursloze bestaan.
Voor een nieuwe productie van De tsarenbruid van Rimsky-Korsakov is ze terug in Berlijn, waar ze nog altijd een woning aanhoudt.
Door de telefoon klinkt haar heldere schaterlach als ze in soepel Duits vertelt hoe haar carrière er van de grond kwam. 'Duizenden keren heb ik voorgezongen - voor dirigenten, zaaleigenaren, impresario's, noem maar op. In januari 2005 kreeg ik mijn eerste rol in een Rossiniopera: L'occassione fa il ladro, of liever gezegd Gelegenheit macht Diebe, want we zongen de Duitse vertaling. Dat was in Saalbau Neukölln, een piepklein theatertje, maar een van de bezoekers vertelde erover aan de organisator van een Meyerbeerproject. Die zocht juist op dat moment een sopraan. Ik mocht hem een paar opnamen sturen en werd uitgenodigd.'
Die prille ervaring is nog altijd te beluisteren: cd-maatschappij Naxos legde de uitvoering van Meyerbeers Semiramide vast op cd.
Prettige bijkomstigheid: bij de voorstelling was Rossinispecialist Alberto Zedda aanwezig. Hij nodigde Peretjatko terstond uit om les te nemen aan zijn Accademia Rossiniana, broedplaats voor aanstormend operatalent in het Italiaanse Pesaro. Het verblijf daar heeft haar veel opgeleverd. Ze is er getrouwd met de dirigent Michele Mariotti, zoon van de intendant van het Rossinifestival en een even snel rijzende ster als zijzelf. De invloed van de Accademia is nog goed te horen: de gein van het coloratuurzingen, de snelle opeenvolging van salto mortales waar Rossini geliefd en berucht om werd, heeft Peretjatko tot een Italiaans hoog niveau gecultiveerd.
In Nederland kunnen we daarvan getuigen. Al vroeg in haar carrière viel ze op bij stemmenspeurders van de Nederlandse Opera en de ZaterdagMatinee. Haar rollen in Le rossignol, Il Turco in Italia en La scala di seta leverden haar duizenden nieuwe fans op.
'De reacties op mijn optredens in Amsterdam zijn onvergetelijk, maar daarnaast heb ik er ook andere mooie ervaringen opgedaan. Een Rossini-opera is natuurlijk altijd een succes, maar ze durven het daar ook aan om Kitesj, van Rimsky-Korsakov, op het programma te zetten. Ik zat in de zaal en heb de hele avond gehuild. Als Russische begrijp je zijn symbolen meteen, maar het was zo ontroerend te zien dat mensen die niet Russisch spreken ze ook konden plaatsen.'
Haar lerares in Berlijn ziet ze nog geregeld, maar sinds kort neemt ze ook lessen bij de Italiaanse sopraan Mariella Devia. 'Mariella is mijn grote voorbeeld. Op haar 65ste zingt ze nog als een engel. Ze heeft een ongelooflijke techniek en een eindeloze adem, precies wat ik me ook zou wensen.
'Als zanger moet je voortdurend bezig zijn met je techniek. Dat is de basis die ervoor zorgt dat een stem gezond blijft. Je lichaam verandert constant en je stem verandert mee. Daarom leg ik al mijn repetities en voorstellingen vast op een recorder. Thuis analyseer ik die opnamen.'
Voluit zingen doet ze alleen als het echt moet en als het enigszins kan werkt ze met sängerfreundliche dirigenten.
In Salzburg had ze het deze zomer getroffen. Marc Minkowski stond op de bok. Ze kent hem van Les musiciens du Louvre uit Parijs, waar ze vier jaar geleden Susanna zong in Mozarts Figaro. Nu stond er opnieuw een Mozartopera op het programma, Lucio Silla.
'Marc is een feest om mee te werken. Les musiciens du Louvre spelen op historische instrumenten die lager zijn gestemd. Dat maakt het voor een sopraan een stuk comfortabeler. En waarom zou je niet wat lager zingen? Uiteindelijk heeft het destijds ook zo geklonken. Als je dat vergelijkt met de Wiener - die stemmen hun instrumenten nog hoger dan de meeste andere moderne orkesten. De strijkers spelen natuurlijk geweldig, maar onze menselijke stem is nog altijd dezelfde als twintigduizend jaar geleden. Die hoge noten zingen is toch ook een soort energieverspilling', zegt de koningin van het klankfirmament.
In het Muziekgebouw aan 't IJ strooit ze zondag weer gul met topnoten in een programma met vogelliederen: leeuweriken, een koekoek en een zwaan in het Frans, Spaans en Russisch. En natuurlijk het 'Lied van de nachtegaal' uit Stravinsky's Le rossignol, de voorstelling waarmee ze zich als onbekende sopraan in één klap op de kaart zette.
Nog geen tien jaar geleden kon je haar tegenkomen in de zaaltjes van Berlijnse bejaardentehuizen. Met andere studenten aan de Hanns Eisler Hochschule gaf ze er miniconcerten: werkervaring en een broodnodige aanvulling op haar beursloze bestaan.
Voor een nieuwe productie van De tsarenbruid van Rimsky-Korsakov is ze terug in Berlijn, waar ze nog altijd een woning aanhoudt.
Door de telefoon klinkt haar heldere schaterlach als ze in soepel Duits vertelt hoe haar carrière er van de grond kwam. 'Duizenden keren heb ik voorgezongen - voor dirigenten, zaaleigenaren, impresario's, noem maar op. In januari 2005 kreeg ik mijn eerste rol in een Rossiniopera: L'occassione fa il ladro, of liever gezegd Gelegenheit macht Diebe, want we zongen de Duitse vertaling. Dat was in Saalbau Neukölln, een piepklein theatertje, maar een van de bezoekers vertelde erover aan de organisator van een Meyerbeerproject. Die zocht juist op dat moment een sopraan. Ik mocht hem een paar opnamen sturen en werd uitgenodigd.'
Die prille ervaring is nog altijd te beluisteren: cd-maatschappij Naxos legde de uitvoering van Meyerbeers Semiramide vast op cd.
Prettige bijkomstigheid: bij de voorstelling was Rossinispecialist Alberto Zedda aanwezig. Hij nodigde Peretjatko terstond uit om les te nemen aan zijn Accademia Rossiniana, broedplaats voor aanstormend operatalent in het Italiaanse Pesaro. Het verblijf daar heeft haar veel opgeleverd. Ze is er getrouwd met de dirigent Michele Mariotti, zoon van de intendant van het Rossinifestival en een even snel rijzende ster als zijzelf. De invloed van de Accademia is nog goed te horen: de gein van het coloratuurzingen, de snelle opeenvolging van salto mortales waar Rossini geliefd en berucht om werd, heeft Peretjatko tot een Italiaans hoog niveau gecultiveerd.
In Nederland kunnen we daarvan getuigen. Al vroeg in haar carrière viel ze op bij stemmenspeurders van de Nederlandse Opera en de ZaterdagMatinee. Haar rollen in Le rossignol, Il Turco in Italia en La scala di seta leverden haar duizenden nieuwe fans op.
'De reacties op mijn optredens in Amsterdam zijn onvergetelijk, maar daarnaast heb ik er ook andere mooie ervaringen opgedaan. Een Rossini-opera is natuurlijk altijd een succes, maar ze durven het daar ook aan om Kitesj, van Rimsky-Korsakov, op het programma te zetten. Ik zat in de zaal en heb de hele avond gehuild. Als Russische begrijp je zijn symbolen meteen, maar het was zo ontroerend te zien dat mensen die niet Russisch spreken ze ook konden plaatsen.'
Haar lerares in Berlijn ziet ze nog geregeld, maar sinds kort neemt ze ook lessen bij de Italiaanse sopraan Mariella Devia. 'Mariella is mijn grote voorbeeld. Op haar 65ste zingt ze nog als een engel. Ze heeft een ongelooflijke techniek en een eindeloze adem, precies wat ik me ook zou wensen.
'Als zanger moet je voortdurend bezig zijn met je techniek. Dat is de basis die ervoor zorgt dat een stem gezond blijft. Je lichaam verandert constant en je stem verandert mee. Daarom leg ik al mijn repetities en voorstellingen vast op een recorder. Thuis analyseer ik die opnamen.'
Voluit zingen doet ze alleen als het echt moet en als het enigszins kan werkt ze met sängerfreundliche dirigenten.
In Salzburg had ze het deze zomer getroffen. Marc Minkowski stond op de bok. Ze kent hem van Les musiciens du Louvre uit Parijs, waar ze vier jaar geleden Susanna zong in Mozarts Figaro. Nu stond er opnieuw een Mozartopera op het programma, Lucio Silla.
'Marc is een feest om mee te werken. Les musiciens du Louvre spelen op historische instrumenten die lager zijn gestemd. Dat maakt het voor een sopraan een stuk comfortabeler. En waarom zou je niet wat lager zingen? Uiteindelijk heeft het destijds ook zo geklonken. Als je dat vergelijkt met de Wiener - die stemmen hun instrumenten nog hoger dan de meeste andere moderne orkesten. De strijkers spelen natuurlijk geweldig, maar onze menselijke stem is nog altijd dezelfde als twintigduizend jaar geleden. Die hoge noten zingen is toch ook een soort energieverspilling', zegt de koningin van het klankfirmament.
In het Muziekgebouw aan 't IJ strooit ze zondag weer gul met topnoten in een programma met vogelliederen: leeuweriken, een koekoek en een zwaan in het Frans, Spaans en Russisch. En natuurlijk het 'Lied van de nachtegaal' uit Stravinsky's Le rossignol, de voorstelling waarmee ze zich als onbekende sopraan in één klap op de kaart zette.
Biëlla Luttmer
de Volkskrant, 11 september 2013
De Russische sopraan Olga Peretjatko werd op 21 mei 1980 geboren in St. Petersburg. Ze begon haar muzikale carrière op haar 15de, in het kinderkoor van het Mariinsky Theater. Ze won de tweede prijs op Operalia, het wereldkampioenschap voor jonge operatalenten. Haar repertoire bestrijkt werk van Händel, Mozart, Wagner en Strauss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten