Valentina Lisitsa, ons aller YouTube-pianoleeuwin, heeft
toch weer een cd gemaakt. Daarop laat ze opnieuw, net als op haar
internetfilmpjes, haar tanden zien. Ruig, woedend en goudeerlijk smijt ze de
noten in je gezicht en bij het repertoire wat ze kiest is dat geen probleem.
Beethovens Sonate op. 57 heeft niet voor niets de bijnaam Appassionata. En
Sigismund Thalberg was een van de straatvechters van de negentiende-eeuwse
pianopodia. Dat waren geen plaatsen voor doetjes. Het was er gebruikelijk je
collega-virtuozen met groot vertoon van pianistisch kunnen van het podium te
knokken. Het leverde hoogst ontvlambare composities op, zoals Thalbergs Fantasie
over bekende melodieën uit De barbier van Siviglia, de opera van Rossini.
Lisitsa heeft er de spierkracht, de passie, de hitsigheid voor. Zelfs de
levensgevaarlijke Totentanz van Liszt kan ze aan. Maar let op, er is ook nog
een andere, aaibare Lisitsa. Die komt boven in de Kinderszenen van Robert
Schumann en is even oprecht en onverbloemd.
Valentina Lisitsa
Beethoven, Schumann, Thalberg, Liszt
Naxos, opname: 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten