Muziek
Jessye Norman, met Mark Markham (piano). Amsterdam, Carré,
22/1.
Hij is er nog, Jessye Normans overwinnaarslach: hoofd in de
nek, armen wijd uitgespreid zodat de geplisseerde stof van haar avondrobe als
een waterval op het podium van Carré valt. De 66-jarige diva kreeg er Carré mee
plat nog voor ze een noot had gezongen. ‘Bravo!’ schreeuwde het publiek. Het
zegt alles over de status van de stersopraan die in haar hoogtijdagen de rollen
van Aida, Cassandre, Sieglinde koninklijke allure gaf.
Stem en postuur, alles was gigantisch bij de sopraan die aan
haar laagste register nog de pedaalkracht van een orgel kon toevoegen. Op het
hoogtepunt van haar carrière wenste ze slechts te communiceren met een select
aantal hooggeplaatsten. Voor anderen die onverhoopt toch in de buurt kwamen en
haar wilden complimenteren had ze de opmerking ‘You’re not allowed to talk to
me’.
Die zorgvuldig gecultiveerde mythische grootheid probeert de
Jessye Norman van nu krampachtig intact te houden. Al aan het begin van haar concert
klonk door de zaalspeakers niet alleen het verzoek de mobiele telefoons uit te
zetten maar ook de waarschuwing dat het recital onmiddellijk zou worden
afgebroken als er zou worden gefotografeerd.
Norman kwam op met een microfoon in de hand, die soms samen met
haar wijde armgebaren meeverhuisde van buik- naar schouderhoogte maar altijd
zover openstond dat de kleinste zuchten hoorbaar werden. Fluisterend zingzegde
ze nummers als Somewhere, You’ll never walk alone, But not for me. Haar vaste
pianist Mark Markham dempte het niveau van zijn Steinway in opperste
dienstbaarheid tot nachtclubsterkte en begeleidde de spiritual Another man done
gone met een vuist op het hout van de piano. Heel even resoneerden de toegiften
van vroeger mee.
Wat de microfoon vilein van de daken schreeuwde was de aftakeling
van een fenomeen, compleet met het verlies van controle over toon, zuiverheid,
timing. Een schuifelende Jessye Norman, daar is mee te leven. Een Jessye Norman
die na de pauze op een pianokruk plaatsneemt – oké. Maar hier werd je getuige van
iets wat niet getoond had mogen worden. Gegeneerd om die blik achter haar
schitterende façade vluchtte je Carré uit.
Biëlla Luttmer
de Volkskrant 24 januari 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten